Seismisch onderzoek op land is een techniek die gebruikt wordt om de ondergrond in kaart te brengen. Dit onderzoek wordt uitgevoerd door geluidsgolven door de aarde te sturen en te meten hoe deze golven zich door verschillende lagen bewegen en reflecteren. De methode is vergelijkbaar met het maken van een echo in het ziekenhuis. De data die hieruit voortkomt, helpt bij het bepalen van de samenstelling en structuur van de ondergrond tot maximaal 6 km diepte, wat belangrijk is voor toepassingen zoals de opsporing van aardwarmte, olie, gas, en voor risicoanalyses.

Er zijn verschillende bronnen van geluidsgolven die gebruikt kunnen worden in seismisch onderzoek. Een van de meest gangbare methoden is het gebruik van vibroseis, waarbij een zware trilplaat, meestal gemonteerd op een vrachtwagen, gecontroleerde trillingen in de grond genereert. Een andere techniek is schotgatseismiek, deze techniek geeft het meeste inzicht op grote diepten. Het werkt als volgt: op 40 tot 100 meter afstand van elkaar worden gaten geboord met een doorsnede van acht centimeter tot maximaal 40 meter diep. Hierin wordt een seismische lading geplaatst. Als de lading wordt ontstoken, ontstaan geluidsgolven. Aan het oppervlak is dan een doffe plof te horen en dichtbij kunnen lichte trillingen te voelen zijn.
De door de bron gecreëerde geluidsgolven reflecteren of breken op verschillende manieren afhankelijk van de dichtheid, porositeit en andere eigenschappen van de gesteentelagen. De tijd die de geluidsgolven nodig hebben om terug te keren naar de ontvangers (geofoons) aan het oppervlak geeft inzicht in de ondergrondse geologie en eventuele breukzones. Er zijn geen risico’s van bevingen bij het seismisch onderzoek, wel kunnen er zeer lokaal trillingen ontstaan.